Mehmet Akif Ersoy - Geri Gelen Mektup

Bilmem bu yanardağ ne biçim korla tutuştu
Pervane olan kendini gizler mi hiç alevden
Sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu

Gün, senden ışık alsa da bir renge bürünse
Ay, secde edip çehrene, yerlerde sürünse
Her şey silinip kayboluyorken nazarımdan
Yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse

Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince
Çehren bana uğrunda ölüm hazzı verince
Gönlümdeki azgın devi rüzgarlara attım
Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım

Gözler ki birer parçasıdır sende İlahın
Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın
Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin
Sen öldürüyorken de vururken de güzelsin